Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

ΓΛΩΣΣΑ : ΚΩΔΙΚΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

===============================

Θέσεις

της

Πρωτοβουλίας

Διαλόγου

για ένα Νέο Ουμανισμό

E-nail: prodial21@gmail.com
======================================

1. Ανεργία, Ακρίβεια, Ανασφάλεια, Διαφθορά, Αναξιοκρατία, Αδικία, Ανισότητα, Διακρίσεις, Απληστία, Εκμετάλλευση, Φτώχεια, Αυταρχισμός, Φόβος, Βία, Φασισμός, Φονταμενταλισμός, Ιμπεριαλισμός, Πόλεμος, Καταστροφή, Βαρβαρότητα είναι καταστάσεις και βιώματα που συνθέτουν την καθημερινότητά μας και κατακερματίζουν την προσωπικότητά μας, τη ζωή μας την ίδια και την Ανθρωπότητα συνολικά.

2. Αν ξεπεράσουμε το ψευδοεπιστημονικό μύθο που σκάρωσαν οι εκάστοτε εξουσίες, πως για όλα αυτά φταίει η ανθρώπινη φύση, αλλά και την ‘παρηγορητική’ ανοησία των εξουσιαστικών θρησκειών, πως ο κατά περίπτωση ‘θεός’, επιλέγει με αυτές τις δοκιμασίες τους τρόφιμους του ‘παραδείσου’ και της ‘κόλασης’, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα αυτά τα δεινά πηγάζουν από τη φύση κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος και στην περίπτωσή μας πηγάζουν από τη φύση του καπιταλισμού και την ακόρεστη δίψα του για τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στα χέρια μιάς ελάχιστης μειοψηφίας, σε βάρος των Εργαζόμενων, της Φύσης και της Ανθρωπότητας.

3. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μας οδηγήσει στην κατανόηση, πως οι επιμέρους πλευρές της καθημερινότητά μας, δεν αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και ανεξάρτητα η μια από την άλλη και όλες μαζί ανεξάρτητα από τη γενεσιουργό αιτία τους, αλλά ως επιμέρους συνέπειες του όλου καπιταλιστικού συστήματος, πράγμα που σημαίνει, πως οι επιμέρους αγώνες της εκάστοτε τοπικής-εθνικής κοινωνίας, για να είναι αποτελεσματικοί, θα πρέπει να εντάσσονται στην αναγκαία βασική στρατηγική επιλογή της Ανθρωπότητας, που είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής των αγαθών, πράγμα που σημαίνει την κατάργηση του Κεφαλαίου ως κοινωνική σχέση που χωρίζει τις κοινωνίες σε εχθρικές τάξεις και την Ανθρωπότητα σε εχθρικά έθνη-κράτη και την αντικατάστασή του από ένα σύγχρονο τρόπο παραγωγής, στη βάση των Σχέσεων Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, που θα καταργεί την εργασιακή δουλεία με τη μορφή της εξαρτημένης εργασίας και θα στηρίζεται στην αρμονική συνεργασία των Ανθρώπων, στην ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και στην οικουμενικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού.

4. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο καθένας μας για να εκφράσει τη σημερινή πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται στα πλαίσια της παγκοσμιοτοπικής σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας και εκφράζεται με την πολυμορφία της καπιταλιστικής καθημερινότητας, αποκαλύπτει, υπό κανονικές συνθήκες, τη θέση μας σ’ αυτή τη σύγκρουση. Το γεγονός όμως πως ένα μεγάλο τμήμα της Ανθρωπότητας, που ενώ είναι θύμα της απάνθρωπης και καταστροφικής δράσης του Κεφαλαίου, χρησιμοποιεί μια γλώσσα και υιοθετεί μια πολιτική ιδεολογία και συμπεριφορά που είναι αντίθετη από τα συμφέροντά του και υποστηρικτική του θύτη του, δείχνει πως η πολιτική γλώσσα, η πολιτική θέση και η πολιτική συνείδηση των περισσότερων εργαζόμενων δεν διαμορφώνονται υπό κανονικές, δηλαδή κάτω από ελεύθερες, συνθήκες. Αυτός είναι και ο λόγος της αναντιστοιχίας μεταξύ της συνείδησης, που εκφράζεται ως πολιτική γλώσσα και ιδεολογία και Κοινωνικού Είναι, που προκύπτει από τη θέση στην παραγωγή και στη διανομή του κοινωνικού πλούτου.

5. Το ρόλο της στρέβλωσης αυτής της σχέσης μεταξύ Είναι και Συνείδησης των εργαζόμενων, το Κεφάλαιο τον αναθέτει στην ταξικά ελεγχόμενη εκπαίδευση-παιδεία, στην ταξική χειραγώγηση της επιστημονικής γνώσης, της πολιτιστικής δραστηριότητας και της πληροφορίας, στη σκοταδιστική δράση των ιερατείων των εξουσιαστικών θρησκειών, στα πολιτικά κόμματα και στους επαγγελματίες πολιτικούς και τέλος στα ενταγμένα–νομοταγή συνδικάτα και στους επαγγελματίες εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι εργαζόμενοι να θεωρούν τη θλιβερή καθημερινότητά τους μοίρα τους, για την οποία, πιστεύουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι οι στιγμές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, η γλώσσα ξεστρατίζει και σιωπά, τα φώτα του ανθρώπινου πολιτισμού χαμηλώνουν και τα ιερατεία πιάνουν δουλειά, για να «μιλήσουν» τα «σύμβολα της πίστης» και τα όπλα της λεηλασίας, της βαρβαρότητας και της καταστροφής που θα γεμίσουν και πάλι με βαθιές πληγές την Ανθρωπότητα.

6. Στην καλύτερη περίπτωση χρεώνουμε την κατάστασή μας σε εξωγενείς παράγοντες, όπως, «ο καλός θεός», ο «κακός εχθρός της πατρίδας», ο «εσωτερικός εχθρός», ο «κακός εργοδότης», ο «κακός υπουργός», και το πολύ η «κακή κυβέρνηση», που κατά κανόνα την αλλάζουμε, με τη βοήθεια φυσικά του πολιτικού marketing, με μια άλλη εξίσου κακή ή ακόμα χειρότερη κυβέρνηση. Ο καπιταλισμός είναι σαν να μην υπάρχει, οπότε και ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός λόγος ακούγεται παράξενα και αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ιδιαίτερα όταν διατυπώνεται από ‘αρνητές’ του κακού καπιταλισμού στο όνομα ενός ‘καλού καπιταλισμού’, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, ή στο όνομα ενός κακού ‘σοσιαλισμού, όπως, επιμένουν κάποιοι να αποκαλούν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σοβιετικής ή κινεζικής εκδοχής.

7. Στην Ελλάδα του 2008, κανένα πολιτικό κόμμα και κανένας πολιτικός, αλλά και κανένα εργατικό συνδικάτο και ηγετικό συνδικαλιστικό στέλεχος, δεν καταγγέλλει ευθέως και πειστικά τον καπιταλισμό ως αιτία για τη μίζερη καθημερινότητα των πολιτών και για τα εγκλήματα που ο καπιταλισμός διαπράττει, τοπικά και παγκόσμια, σε βάρος της Φύσης και της Ανθρωπότητας, με αποτέλεσμα η σύγκρουση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας να έχει υποβαθμιστεί σε ‘κομματική αντιπαλότητα’ και να έχει μεταφερθεί από το κοινωνικό στο κομματικό πεδίο, με αντικείμενο, όχι την κατάργηση του καπιταλισμού, αλλά τη, «καλύτερη διαχείρισή» του. Αποτέλεσμα αυτής της υποβάθμισης της πολιτικής ουσίας είναι η υποβάθμιση της πολιτικής γλώσσας σε ‘κομματική γλώσσα’, η οποία κρύβει το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα, πίσω από τους αλληλοκαταγγελόμενους για διαφθορά πολιτικούς, που ζητάνε την ψήφο του Λαού για να φέρουν «αλλαγή», ή «απαλλαγή», εννοώντας φυσικά την εναλλαγή των διαχειριστών και όχι την αλλαγή του διεφθαρμένου, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλιστικού συστήματος.

8. Έτσι παρακολουθούμε ακόμα και τα λεγόμενα, αριστερά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, να περιορίζουν τον πολιτικό τους λόγο και την ανταγωνιστική τους δράση στη βελτίωση του «πολιτικού συστήματος»,ή και μόνο του «εκλογικού συστήματος» της αστικής Δημοκρατίας και να μην αμφισβητούν το «κεφαλαιοκρατικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα».

9. Αυτή η υποχώρηση της «Αριστεράς» οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως ότι αυτή ως αντικαπιταλιστική, σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλιστική, ή κομμουνιστική Αριστερά πρότεινε, αποκαλύφτηκε ως καπιταλιστική παραλλαγή και απότυχε, χωρίς να ανοίξει το δρόμο για μια μετακαπιταλιστική περίοδο της Ανθρωπότητας, πράγμα που καταγράφτηκε, από τη μια μεριά, ως «αποτυχία του σοσιαλισμού», ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της «νέας μεγάλης πορείας της Κίνας» προς τον καπιταλισμό της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» και, από την άλλη, ως «θρίαμβος της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης».

10. Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν προκαλούν σύγχυση μόνο στους Λαούς, αλλά και στα λεγόμενα «κόμματα της Αριστεράς», τα οποία αναγκάζονται, για να μείνουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, να κινηθούν δεξιότερα, προς «το κέντρο», ακόμα και να συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο με δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις, προκειμένου να αποκτήσουν, ή να διατηρήσουν το μονοπώλιο μιας κούφιας αριστεροσύνης, που υποτάσσει το Λαϊκό Κίνημα στην καπιταλιστική νομιμότητα και εμποδίζει την αυτόνομη πολιτική σκέψη και δράση των λαϊκών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, η θέση των οποίων μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερη από τη δράση του μανιακού καπιταλισμού. Μια από τις συνέπειες αυτής της σύγχυσης είναι η απονεύρωση του αντικαπιταλιστικού πολιτικού λόγου και η συρρίκνωση του ρόλου της Αριστεράς ως φορέα σοσιαλιστικής πολιτικής αγωγής, πράγμα που ενισχύεται και από το φαινόμενο της αυτομόλησης κορυφαίων στελεχών της προς τα κόμματα εξουσίας με ανταλλάγματα που κυμαίνονται από κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα μέχρι την οικονομική υποστήριξη της «πολιτιστικής προσφοράς» τους.

11. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, γιατί στην πιο κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, ο στραγγαλισμός του γνήσιου αντικαπιταλιστικού Λόγου οδηγεί σε μια «κωφάλαλη αριστερά», σε μιά βουβή κοινωνία, σε μια μοιρολατρική Ανθρωπότητα, της μιάς και μοναδικής ιδέας, του ενός και μοναδικού πολιτικού Λόγου της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του αμερικάνικου ηγεμονισμού, δηλαδή στο «Τέταρτο Ράιχ», εκεί όπου δεν θα φτωχαίνουν ακόμα περισσότερο μόνο οι άνθρωποι-πολίτες, αλλά θα φτωχαίνει ακόμα περισσότερο η γλώσσα, η πολιτική και ο πολιτισμός. Το γεγονός όμως, πως οι εργαζόμενοι, αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία, παρά την καταιγιστική σκόπιμη σύγχυση, συνεχίζουν να γοητεύονται ή να απογοητεύονται ακόμα και από αντικαπιταλιστικά υπονοούμενα και να αναζητούν μια Νέα και σύγχρονη Αριστερά που θα εκφράσει τους αγώνες και τις αγωνίες τους, γιά τη Μεγάλη Έξοδο προς μια Νέα Ελευθερία, δείχνει πως η Ανθρωπότητα είναι αποφασισμένη, αργά ή γρήγορα να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με τον καπιταλισμό και να συνεχίσει το συναρπαστικό ταξίδι της στην πρόοδο.

12. Γι’ αυτό, η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, θεωρεί πως κάθε κοινωνικά και πολιτικά συνειδητός πολίτης έχει χρέος να καταγγείλει τον υποκριτικό κομματικό-πολιτικό λόγο που υποβαθμίζει τη σύγκρουση των Δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με το σύστημα του Κεφαλαίου, από σύγκρουση δυό διαφορετικών κόσμων και δυό διαφορετικών πολιτισμών, του πολιτισμού της βαρβαρότητας και του πολιτισμού του Ουμανισμού, σε σύγκρουση μεταξύ πολιτικών κομμάτων που, στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος, επιζητούν διαχειριστικές κυβερνητικές εξουσίες για τη διαιώνιση της βάρβαρης και καταστροφικής εξουσίας του Κεφαλαίου.

13. Η μίζερη καπιταλιστική καθημερινότητα, εδώ και παντού στον πλανήτη Γη, αποδείχνει περίτρανα πως η βασική κοινωνική αντίθεση στον καπιταλισμό, η αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, διατηρεί στις απαρχές του 21ου Αιώνα όλα τα χαρακτηριστικά της και παρά τις προφητείες για το «θρίαμβο της φιλελεύθερης Δημοκρατίας και το τέλος της ιστορίας», ο αγώνας για το τέλος του καπιταλισμού δεν περιορίζεται ως καθήκον μόνο των Εργαζόμενων, αλλά αναδείχνεται ως αγώνας ΟΛΩΝ για τη σωτηρία της Ανθρωπότητας και τη συνέχιση της ιστορίας της, γιατί η Ανθρωπότητα δεν ταυτίστηκε ποτέ και με κανένα εκμεταλλευτικό σύστημα, πολύ περισσότερο με τον καπιταλισμό, και συνεπώς έχει μέλλον.

14. Σε αυτή τη σύγκρουση οι Δυνάμεις της Εργασίας δεν μπορούν να παρατάσσονται με την αστική ιδεολογία και τα αστικά κόμματα, ούτε και με τα κόμματα μιάς ‘κωφάλαλης αριστεράς΄, αλλά είναι αναγκασμένες να αντιπαρατάσσονται ως αυτενεργός κοινωνικός, πολιτικός και πολιτισμικός παράγοντας που εμπνέει και οδηγεί, μέσα από καθημερινές επιμέρους οικονομικές, πνευματικές, πολιτικές και πολιτισμικές ρήξεις, ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρη την Ανθρωπότητα στην καθολική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της συντήρησης, με βασικό στρατηγικό στόχο την κατάργηση του καπιταλισμού και τη σταδιακή αντικατάστασή του από το σύστημα της Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, της Άμεσης Δημοκρατίας, της Δημοκρατίας της Ισότητας και της Ελευθερίας, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

15. Κι’ επειδή μιλάμε για το μέλλον, που ανήκει στη Νεολαία, απευθυνόμαστε στη Νεολαία και της λέμε πως για να καταστεί νικηφόρος ο αγώνας της ενάντια στο καθεστώς που την καταδικάζει στην ανεργία και στην εξευτελιστική μεσαιωνική απασχόληση για 640 Ευρώ το μήνα, θα πρέπει να τον συνδυάσει με τον αγώνα της για την αποκατάσταση της γλώσσας και της πολιτικής και να ξαναβάλει στο Λεξιλόγιό της έννοιες, όπως Κεφάλαιο και Εργασία, Υποταγή και Δουλεία, Αγώνας και Ελευθερία, Συντροφικότητα-Άμιλλα και Συνεργασία, Ανταγωνισμός και Σύγκρουση-Καταστροφή, Δικαιοσύνη και Ισότητα, Αστική Δημοκρατία και Άμεση Δημοκρατία, Άνθρωπος και Ανθρωπισμός, Καπιταλισμός και Βαρβαρότητα, Αντικαπιταλισμός και Σοσιαλισμός, Σοσιαλισμός και Ουμανισμός, για να μπει τέλος στην προϊστορία της Ανθρωπότητας και να αρχίσει η πραγματική ιστορίας της.

16. Τελικά Νέοι δεν είναι όσοι περιμένουν να κληρονομήσουν το Χτες, αλλά όσοι είναι αποφασισμένοι να χτίσουν το δικό τους Αύριο και με αυτή την έννοια, παραφράζοντας τον Μπακούνιν, «το πάθος της καταστροφής (του καπιταλισμού) δεν μπορεί παρά να είναι το πάθος της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου».


======================================

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ :

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ:

1. http://www.infonewhumanism.blogspot.com/
(ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ)
2. http://www.epithesh.blogspot.com/
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ)
3. http://www.globala.blogspot.com/
(ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ)
4. http://www.picturesforwords.blogspot.com/
(ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ)
5. http://www.caripol.blogspot.com/
(ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ)
======================================